“The self-portraits of Mikel Temo are realized in one of the most unusual periods, that of the pandemic, of the crisis, of all the cracks experienced by humanity. They can be read as a hint, as a metaphor of running away from the isolation, loneliness, nightmare, from all the crises  modern man experiences.
Munch’s iconic paintings, in addition to its unique plastic values, created the most vocal painting of despair, sadness, anxiety and melancholy in the world art. He stylistically influenced the German Expressionists, as well as the two great Austrian painters, Oskar Kokoschka and Egon Schiele.
The message of sadness, despair, existential anxiety unites the painting of Edvard Münch with the self-portraits’ cycle of Mikel Temo. They are separated by style, but united by a common message. The deepest penetration into the loneliness and fear zone, the melancholy that is given with the  voice, is the expression of human anxiety. The immense scream is a reflex of a deep crisis, of a repressive, oppressive feeling. Mikel Temo’s self-portraits tense to the maximum; with extreme gesticulations, they want to let out a scream. His distorted portraits address themselves more as an act of self-liberation, than a transmission of pain. They unleash an indescribable horror. His gestures disgust.
All the  anatomical elements of extreme and confused mimicry give concrete forms to anxiety, crisis, pain, despair and existential loneliness.
In his self-portraits, Mikel Temo does not cover the pain with make-up. He distorts reality to highlight the situation. It would be disingenuous for artists to see only the bright side of life. Mikel Temo does what the expressionists did, making the human sufferings directly as subject of depression, melancholy, revolt, poverty, violence, anger; he tends to see reality honestly. He himself becomes the mirror of this range  of forms, putting the self-portrait at the center of this cycle.It is, undoubtedly, a sudden and successful flow in modern Albanian painting.” 

excerpt Luan Topçiu

 

[…] Autoportretet e Mikel Temos, të tensionuara maksimalisht, me gjestikulacione të skajshme, duan të lëshojnë një klithmë. Portreti i tij i shtrembëruar, më shumë i drejtohet vetvetes si një akt vetë çlirimi sesa është një transmetim për diku i dhimbjes. Ato çlirojnë një tmerr të papërshkrueshëm. Gjesti i tij të kall krupën. Të gjitha elementet anatomikë, të mimikës, në trajta të skajshme, të pështjelluara, i japin formë konkrete vetë ankthit, krizës, dhimbjes, dëshpërimit, vetmisë ekzistenciale. Mikel Temo, në autoportretet e tij, nuk i bën asnjë makijazh dhimbjes. Ai deformon realitetin për të nënvizuar gjendjen. Do të ishte e pasinqertë që artistët të shihnin vetëm anën e bukur të jetës. Mikel Temo bën atë që bënë ekspresionistët, duke bërë objekt të veprës së tij në mënyrë të drejtpërdrejtë vuajtjet njerëzore, depresionin, melankolinë, revoltën, varfërinë, dhunën, zemërimin; ai priret të shohë në mënyrë të ndershme realitetin. Ai vetë bëhet pasqyra e kësaj game gjendjesh, duke vënë në qendër të këtij cikli vetëportretin. Është, padyshim, një prurje e beftë dhe e suksesshme në pikturën shqiptare moderne. 

shkeputur nga teksti i Luan Topçiu